У гэты раз Менск сустрэў нейк незадаволена – усюды спрабавалі нахаміць, адносіны з грашыма складаліся напружана, нейкія падлеткі побач стала лаяліся мацюкамі, таму далікатнае пачуццё вяртання на радзіму хутка змянілася звычайным захапленнем герліцами, якія актыўна займаліся броўнаўскім рухам паўсуль.
Пачыналася таксама ўсе “па сцэнару” – купіў апошні квіток, выклікаць таксі раніцаю апынулася вялізарнай праблемай, і ужо быў прыгатаваўся ехаць на маршрутцы, як таксі ўсе ж пад'ехала і ўсе ж завезла мяне на вакзал. Смешна, але назад на сваім 9-м месцы ў 3-м вагоне я ехаў амаль гэтак жа: спачатку квіткоў не было наогул, а адыходзячы ад касы, пачуў як мяне кліча цётка-касір — хтосьці квіток усёткі здаў. А на вакзал ізноў прыехаў за 3 хвілін да адпраўлення, бо сустрыўся са сваім старым сябрам — за жыццё размаўлялі гадзіны паўтары.
Калі ішоў снег вялікі, мяккі і пухнаты, з'явілася на святло зімовая сакура, і апынулася, скажу я вам, не меней, а нават нашмат болей. На канцэрце барабаншчыкаў сустрэў 'a, які мяне напэўна і не пазнаў. Побач таксама махалі галовамі дзяўчынкі з доўгімі валасамі — шаманскія скокі выдаліся на ўсе сто і нават былі запісаныя на плёнку. Drum Ecstasy руляць не па-дзіцячаму, я вам скажу. Жыўцом ды са Стэллай гэта нашмат лепш, чым у любым dolby surround.
Купіў компас, чытаў Гук сонечнага гадзінніка, вырашыў пазбавіцца ад фотапавелічальніка і старых пласцінак, увесь дзень размаўляў па-беларуску — было вельмі прыемна.
А трохі фотак будзе заўтра, калі цікава.
upd.
Ледзь не забыўся на самае цікавае!
Раніцай мне зноўку сніўся сон з серыі фантасмагорыі з камазам. Вынік гэтага сну апынуўся нечаканым — мы з нарадзілі ребёночка. Перад гэтым у вызначанай кропцы працэс усвядомленага снатварэння ў параўнанні з папярэднім сном з гэтай серыі змяніўся, — бо я прыняў рашэнне яго змяніць. У выніку атрымаўся не зусім чакаемы вынік. Але ж дакладны сцэнар у дэталях ужо не памятую, на жаль :) Хоць раней па ім які-небудзь аповяд я б ды напісаў, так…
