Жыл-быў паліп на абтоку ў акіяне. Тады яшчэ мізантропы вілі гнёзды на дрэвах, а расцегаі распісвалі матрошак у прыдворных корчмах па ўсёй планеце, тры кроку направа, калі ісці ў напрамку ад дубоў-урвіцеляў (златы ланцуг яшчэ на іх, і ўсё такое). «Трэба будзе развеяцца на выходных», — думаў паліп, лежучы ў лужыне. А і праўда, што гэта за жыццё — цэлымі днямі поўзаеш толькі туды-сюды, глядзіш па баках, ясі і спіш».
«Жадаю на пенсію ўжо. Хадзіць у цэнтр сусвету, галубоў карміць булкай…» — думаў паліп. Да таго ж у яго левым воку жыцця стала больш, чым у правым. Гэта было трохі нязручна.
«Якія выжылі ў разбуральным землятрусе спрабуюць выцягнуць з сваіх лап-луп хат пакінутыя цацкі. І вось у роспачы, роспач змяняецца надзеяй у руках сапраўдных прафесіяналаў…» — перадавала інфармацыю заўсёды актыўная рабатэса, паказваючы ўвесь вуньбіпалярны свет у галаграме. Зрэшты мала хто яе бачыў — таму што мала хто на яе глядзеў, зважаючы. А яна ж была маладзей сваіх гадоў, нават нягледзячы на тое, што шмат працавала!
Я засынаю з адчуваннем цеплыні ўздоўж пазваночніка. Дашліце мне якую-небудзь планету уначы.
