Рубрика: Поэзия. Стихи со стихами

chromasia.com

рэльсы рэльсы шпалы шпалы
ехаў цягнік прама ў мора
а з апошняга вагона выпаў раптам журналіст
отряхнулся, аглядзеўся, і пайшоўся працаваць,
бо таксама побач выпаў балака і машыніст

пасля гэтага выпадка, натуральна, адбылося наступнае

прыляталі куры — задзяўблі падзяўблі
прыляталі гусі — заскублі паскублі
прыляцела крумкача — гэтаму дала, а гэтаму не дала
прыйшоў слон — затаптаў растаптаў патаптаў
прыйшла сланіха — затаптала растаптала патаптала
прыйшоў маааленькі сланяня — the same story
прыпаўзалі гады — закусалі пакусалі
прыпаўзалі гады — трыбушылі пасушылі
праскакаў людажор — пасаліў паперчыў
прыскакаў парашутыст — надзімаў раздуваў
прыбегла сонца — падгарэла
прыбег сабак — павіляў
і тут нарэшце прайшоў узвод салдат,
лапаткамі махнуў,
і нікога не засталося.

click here to take a disadvantage

***

лапы будущего

рельсы рельсы шпалы шпалы
ехал поезд прямо в море
из последнего вагона выпал вдруг корреспондент
отряхнулся, осмотрелся, и пошел себе работать,
потому что рядом выпал балагур и машинист

после этого выпадка, естественно, произошло следующее

прилетали куры — заклевали поклевали
прилетали гуси — защипали пощипали
прилетела ворона — этому дала, а этому не дала
пришол слон — затоптал растоптал потоптал
пришла слониха — затоптала растоптала потоптала
пришол маааленький слоненок — the same story
проползали гады — закусали покусали
приползали годы — потрошили покрошили
проскакал людоед — посолил поперчил
прискакал парашютист — надувал раздувал
прибежало солнце — подгорело
прибежал собак — повилял
и тут наконец прошел взвод солдат,
лопатками махнул,
и никого не осталось.

click here to take a disadvantage

Я бачыў пана Альбэрта Эйнштэйна.
Ён быў худы і нейкі благі,
Але занат маладзейшы, чым на postcard —
Мабыць, злётаў усё ж у свой космас.
Вось так ён стаяў, як вы зараз, побач,
Трымаўся за поручні,
І выйшаў у Пуцку.
А я ў той горад на morze яшчэ раз прыехаў —
Потым,
Праз некалькі дзён —
Валюту змяняць,
На ровэры.
Але Альбэрта ўжо не было.

Але было яшчэ некалькі добрых сустрэч.
Але пра іхнія вынікі потым.
Трымаймось!

наступны рэпартаж — з гданьску :)

— ну як, карма сёння ці добрая парасла, га?
— ну нічога, таварыш памочнік лупятоўскага, нічога такая карма, добрая нарасла, шмат зараз кармы ў полі, трэба ўжо і камбайны адпраўляць у ірый. бо заспяюць у стойлах, што зь імі чырвонасьцяговымі рабіць. ніякая вокладка потым не ўратуе.
— камбайны адпраўляць, гаворыш. а што мы каровам даваць будзем? яны ж зараз гэнымі камбайнамі толькі і жывыя, а?

ну, тут хлопчык канешне плячыма павёў так і за тату схаваўся. бо ен жа маленькі зусім быў, гадкоў сорак пяць толькі. а тата, ён такі, ён гэтаму памочніку вунь як дасць падсрачнік, дык той ажно да старой хаты ляцець будзець! ёлупень нейкі. кароў нейкіх прычапіў. у нашым інкубатары ўжо лет трыста нават гною няма, ані зязюлінкі не водзіцца.

сказаў так хлопчык, але ўслых нічога не сказаў. ай навошта, няхай яны сабе там самі падножкі западножваюць. што я, гэрой, зь імі у ірый лётаць!

— i'm not a hero, baby, just wating for a tram! — таксама дзед на прыпячцы бабе старой у вуха казаў.
— ты блін гамафоб-людаед, гэць адсель, пайшоў, каму кажу! чаго рассеўся тутака, га? — узвыла старая.
вось стары ёлупень! нічога па-руску не разумее!..

усё, такія першапачатковыя вынікі. баба рацыю мае.

звезда пленительного счастья,
матрос, солдат и пароход…

…а потым прыйдуць й тры сястры, и зноў знайдуць
усіх у ты…

Чаму вы сталі пісьменнікам? (Сёння не шкадуеце пра гэта?)
Сяргей Алуда, пытаньне на форуме Радые Свабода

Маці марыла пра тое, каб я стаў музыкантам (мне, прадаўшы карову, нават купілі былі акардэон), бацька хацеў, каб я стаў вэтэрынарам… Цяпер сядзеў бы пры карове, граў бы на акардэоне — і не да галавы б мне былі ўлада, палітыка, дэмакратыя, дыктатура…

Але ня лёс.
Трэба слухацца бацькоў.

Уладзімер Някляеў

прабачайце, фрэнды, але я трохі па-беларуску буду зараз больш, ага
так што вось

крест тяжелый, крест тяжелый, нету сил его поднять…
подкрепи меня, спаситель, здесь на жизненном пути…

дзіўна як.
а на агародзе бульба расла.

идры едут в минск мимо цукровага заводу

стоят на перепутьи

идут за музыкой

натыкаются на фарный

впечатления от минска: много красного и оранжевого; зеленстрой не дремлет; смог; курят; все больше машин.

мистер твистер карабас
вышел в жо получит в глаз

светлое озеро лилось на ноги
вот почему эта грязь на пороге

мало в постели ромашек цвело
вряд ли имела она зерцало

тут наступила такая жара
голову нечем накрыть, а пора

где же соперник его с топором?
мало ли где все равно с топором

солнечный зайчик в упор отражен
больше в оркестре тромбон не нужон

ну а канавы? а ямы? а рвы?
та же история тот же увы

(мистер твистер колбасёр
вышел вон, попал в упор)

мушка сгорела как комета.
ее progress bar низок.
о, большое количество входящей информации
так иногда помогает сосредоточиться, чтобы отвлечься.

засвети мне, звездочка,
засвети мне, мушенька,
долю мою ведаеш,
а куды ідзеш…

женщина лежит, раскинув ноги,
прямо на углу моей берлоги.
а куда еще пойти ей? то то же.
давайте споем, друззя,
о фоносемантическом анализе песню.
ведь правда намного плавнее,
чем происки наших сапог.

а засвети мне, звездочка,
засвети мне, мушенька,
долю мою ведаеш,
а куды ідзеш
з недасяжных нябёс.

уот дура!