У гэты раз Менск сустрэў нейк незадаволена – усюды спрабавалі нахаміць, адносіны з грашыма складаліся напружана, нейкія падлеткі побач стала лаяліся мацюкамі, таму далікатнае пачуццё вяртання на радзіму хутка змянілася звычайным захапленнем герліцами, якія актыўна займаліся броўнаўскім рухам паўсуль.
Пачыналася таксама ўсе “па сцэнару” – купіў апошні квіток, выклікаць таксі раніцаю апынулася вялізарнай праблемай, і ужо быў прыгатаваўся ехаць на маршрутцы, як таксі ўсе ж пад'ехала і ўсе ж завезла мяне на вакзал. Смешна, але назад на сваім 9-м месцы ў 3-м вагоне я ехаў амаль гэтак жа: спачатку квіткоў не было наогул, а адыходзячы ад касы, пачуў як мяне кліча цётка-касір — хтосьці квіток усёткі здаў. А на вакзал ізноў прыехаў за 3 хвілін да адпраўлення, бо сустрыўся са сваім старым сябрам — за жыццё размаўлялі гадзіны паўтары.
Калі ішоў снег вялікі, мяккі і пухнаты, з'явілася на святло зімовая сакура, і апынулася, скажу я вам, не меней, а нават нашмат болей. На канцэрце барабаншчыкаў сустрэў
Купіў компас, чытаў Гук сонечнага гадзінніка, вырашыў пазбавіцца ад фотапавелічальніка і старых пласцінак, увесь дзень размаўляў па-беларуску — было вельмі прыемна.
А трохі фотак будзе заўтра, калі цікава.
upd.
Ледзь не забыўся на самае цікавае!
Раніцай мне зноўку сніўся сон з серыі фантасмагорыі з камазам. Вынік гэтага сну апынуўся нечаканым — мы з