калісьці, калі міліцыянты не былі такія добрыя, а дзеці панавалі на вуліцах, на плошчу выйшаў гражданін Н і пачаў ствараць сабе будучыню. пасьля гэтага ен узяў сваю жонку пад руку, дастаў куфаль віна й пайшоў, пакрочыў сабе у гарвыканкам да спадобы помніку лукашэнкі кветкі пакласці. і паклаў, а што вы ужо сабе падумалі? вось такая, блін, яна, дэмакратыя.