званы б'юць —
па тым хвілінам дванаццатага,
якія пайшлі.
а што рабіць —
ратацыя людаедаў у прыродзе.
засмучаны рыцар сядзіць
як траціл без запалкі.
а што рабіць —
ратацыя людаедаў у прыродзе.
карацей, за хвілінны сум яго адкажаш —
выбірай сродак паразы.
калі не жадаеш выбіраць самастойна,
я сам што-небудзь знайду,
дамовіліся.
адказаць?
внутренняя эрдель и внешняя собака.
— да он вообще алкаголик был, и фамилия у него Воронов!
— может быть, просто заставим его говорить?
черепаха промолчала. но подумала, что вряд ли, что не стоит наверное, и что никаких дивидендов эта полочка из дуба не принесет. спрячься в шкафчике, будь умницей. ну а статуя конечно же скрестила руки на груди, и за головой, и за спиной, и в карманах. кислорода в воздухе хватало, чтобы поступать честно со своими противниками. и чтобы мир был и покой во всей цивилизации членистоногих. и чтобы мальчики мирно женились на инфузроиях-туфельках, а кошки барбарисками пахли по утрам.
тут еще черепаха подумала немного, и достала наконец оптический прицел.
вада міне рэальная, сыйдзе вада
ані воднага краніка не застанецца без яе
нават беламора-мальтыйскі канал вызваліцца ад ільда
час прыйшоў, трэба прыйсці ў сябе нават вадзе
в каждом маленьком ребёнке, партизане и лисёнке
есть немного носорога, колбасы и стрекозы.
в каждом маленьком лосёнке есть немного самогонки,
ну а если сук не треснет, то конечно и усы.
в каждом новеньком дитёнке, карабасе и утёнке
есть немного биотока, леденцы и кузнецы.
в каждом новеньком котёнке есть немного кинопленки,
ну а если это песня, то конечно и пыльцы.
в каждой новой черепахе дважды похер трижды нахер
есть немного слава богу динамита и запал!
в каждой новой перепёлке, на рыбалке и мочалке
все когда-нибудь бывало, каждый кем-нибудь бывал.
please show me the way to the next forrest gump.
oh, don't ask why. oh, don't ask why…
яшчэ два Читать далее менск, які я не люблю
Зноў чаргуюцца словы спеваў, малiтваў, вершаў.
Побач «Магутны Божа» i «Паветраны шар»
Побач «Радзiму, Свабоду…», заклiк да долi лепшай,
Побач «мы пераможам!», сябра ўсмешлiвы твар.
На падыходах воўкi прагнуць дармовай ежы,
А за звычайную коўдру можна за краты ўраз.
I сакавiк завейны больш падобны на снежань…
Хiба больш вартых грэе танна куплены газ…
Неадчэпныя чуткi – побач вайскоўцы, танкi.
I бадзёра «ўсё добра» мацi не дорыць сны.
Без лiхтароў на Плошчы – кожны крышачку Данка.
Ранiцы б дачакацца. Ранiцы i вясны!
(с) miafk
сябры! трымаемся!
калi так пойдзе i далей,
ПЕРАМОГА БУДЗЕ ЗА НАМI!!!
сустракаемся у 18.30!
Наконт будучыні.
Год назад пасля рэферэндуму я напісаў гэта. Мне было вельмі балюча.
Зараз я такога не напішу. Бо менавіта зараз нельга здавацца, і яшчэ горш зараз — гэта стаць песімістам. Песімізм — горшая хвароба інтэлігенцыі! Яна забівае тыя парастакі, якія прабіваюцца скрозь гэты асфальт, не толькі ў вас асабіста, але і ў іншых людзях. Гэта вельмі псуе карму.
Так, народу страшна. Цяперашняя ўлада сапраўды нагадвае танк, камандзір якога бачыць мір праз вузкую байніцу, але не можа бачыць, ува што ператвараюць гусеніцы навакольны мір.
Прапагандысты на форумах пераключыліся з размоў пра «колькі вам плацяць за выхад на плошчу 19-га» на «ці будуць страляць». Цяперашняя сыстэма спрабуе стварыць нацыю «пад сябе», не прымаючы патрэбы беларусаў, не жадаючы прыстасаваць дзяржаву да патрэбаў нацыі. Гэб'е ашалела запускае слыхі аб усім і адкуль толькі можна.
Але ж народ — гагоча ад сухарэнкаў з хаўруснікамі! «Салідарнасьць, сьмех, сон і сэкс», як напісаў нехта ў Наша Ніве, — гэта сапраўды сродкі збавення ад страху. Калі кожны возьме з сабою на плошчу па дробцы солі, можна сапсаваць лёд ва ўсім Мінску!
Вадаспад пачынаецца з кроплі вады. Сыстэма, якая не ўспрымае крытыку, будзе зруйнавана дробкай солі, хай гэтая дробка будзе нават і віртуальная.
El pueblo unido jamas sera vencido!
Мне няма болей, што сказаць. «Ты здабычы не прычакаеш. Чорны крумкач, я не твой!»
Усе, я паехаў у Мінск. Да сустрэчы, сябра. На плошчы Перамогі.