Стихотворные рифмы па-беларуску. Бо я ж беларус…
Продкі прыйдуць не ў Масленіцу,
Не на Радаўніцу, не на Дзяды —
Калі іх паклічаш раніцай,
Тады яны прыйдуць сюды,
Тады яны будуць побач
Кляновым лістком ляцець,
Любіць цябе поглядам птушкі
І хвалямі зіхацець,
І дзеткам раскажуць казкі,
І ў бэз зачаруюць сны,
Махнуць з пяшчотай і ласкай
Рукамі табе з пустаты.
І скажуць: дабранач, мілая,
Мы побач заўжды з табой.
Хутчэй карыстайся сілаю.
Ты зорка — дык будзь сабой!
***
[ру]
Предки придут не на Масленицу, Читать далее Восеньскія Дзяды
я іду і дышу
а калі не дышу, дык гэта не я
я жыву і гляджу
ты глядзі, і пабачыш таксама пасля
ты глядзі як скачуць голубі з неба ўніз
ты глядзі на карніз
ты глядзі як сонца з’ядналася з выспай
і зоркі як дробкі высыпалі
ты глядзі як голубі дробкі ўнізе дзяўбуць
і дыхай як-небудзь
ты глядзі як белага каліва знікае ў вадзе
і дождж стаіць і не йдзе Читать далее узгадваеш іх узоры (life’s a blur)
У сэрцы вялікай Літвы
Засталіся адныя руіны
Былыя дачкі і сыны
Лятуць ў святло аўтаспынам
І ў промнях ім сон-уладар
Раздорвае гонар і ласку
Ды ў хаце даўно гармідар
Ды швэндаюць чэрці па казках
Ды коўзае тля па вачах
Ды ногі пакрыты лясамі
Ды ў куфлях павысах увесь мёд
Ды й куфлі пабіліся самі
Ды спяць мурашы на шляхах
Ды гнёзды зязюлі зрабілі
Дзе былі і дзверы, і дах
Дзе пелі калісьці і жылі
А зараз куку ды гыгы
Ўпотай багацці здабыты
І кажа свядомы літвін:
Пусты мех, ды золатам шыты!..
…А разве вы не знали, что фото эпиляция — это не услуга для фотографов, а удаление волос навсегда? Странно :)
песня майго старага сябра, перакалаў на беларускую.
спрытнае сонца незалежна ўзнікла ў памеранчавым сьвеце
ці хіба я ніць, з якой плятуць свае спрытныя сеці
тлустым часам на шыі, і л’еца атрута
з усіх тэлевізараў свет прыгоннага кута
сёй-той, нарадзіўшыся вольным — гэта ведае і ў гэтым існуе.
а я пэўна сляпы, страціў зрок, я ня бачу, дзе хлусяць, хто праўду шануе.
акцер авангарда фальшыва блюзнуе — брава!
i з усіх тэлевізараў — жарт прыгоннага права
дроб нараджаецца дроб’ю
з кожным пазнаннем памнажаецца смуткам
цень розуму
на світанку сыйдзеш
на світанку сыйдзеш
калі прымеш зіму
ў прыцемку я — цішынёй і пустэчай незалежна рады,
ды вiдзьма я гад, а нявідзьма тым больш усё гада.
ўперад нагамі уздоўж па жыццю — поле бою няварта,
дзе з усіх тэлевізараў марш прыгоннага ката
дзе спрытнае сонца незалежна зьнікла ў памеранчавым колеры,
дзе бачыш як аптымістычна п’юць твае галечныя дзеці дый школяры
карысна-грамадскі раб на месцы геракла
дзе з усіх тэлевізараў густ прыгонных спэктакляў
дроб нараджаецца дроб’ю
з кожным пазнаннем памнажаецца смуткам
цень розуму
на світанку сыйдзеш
на світанку сыйдзеш
калі прыме зіма
на світанку сыйдзеш
калі прымеш зіму
на світанку сыйдзеш
калі прыйдзе зіма
…вось пакрыўджуся і ў спячку сыйду на паўгода!
не ўбачыш тады жар-птушак, што ляцяць з-пад сандаляў,
не ўбачыш ззяння паўночнага ў маіх вачах,
а будзеш сядзець у інтэрнэце і тарашчыцца ва фрэндстужку.
прыйдзеш зранку у сябе, выйдзеш на працу з водпуску,
сустрэнеш зялёных чалавечкаў на плошчы, паабедаеш псеўда-бульбаю,
пасмажышся на сонцы ў акулярах, маўляў, хачу быць місскай і ўсё тут.
а я ўжо сплю! і хто прыгатуе табе кактэйль молатава на вячэру?
[rus] Читать далее і сыйду
надоело дышать. «надышали тут!» — но промолчал.
в душе, как говорится, воздуха хватает.
заприте ворота, как говорится, ну куда им вести еще —
в небо дорога одна.
я очень люблю кисель.
— а что у вас в сумке?
— не помню.
— у вас там кукла.
— приятного использования.
или вчера вот — взошли в кукурузничек
и едем по взлетной.
крокодил домой с работы пришел, понял, что делать нечего
— почему не летим? — спрашивает у черепахи.
— пробки, — говорит, — на часы посмотри.
в сутках теперь по пять световых
страшно жаль стратосферы — в ней так много сгорает алмазов
и тут как выскочит метель из него
и как давай по городу мести!
пиздец ктулху.
замерз.
— да оживет!
— еще бы! все оживает, но этого мало.
[bel] Читать далее пробки
а столь трасецца.
у гэты час зямля паехала ў госці
ну выпіла там трохі як заведзена
танчыла гапак з белым буслікам
жыццё замерла
take me to bed, просіць белы бусел
але гучыць іншы аргазм у яго галаве
і зямля сыходзіць з-пад ног яго
узляцеў
на п'яную галаву кім толькі не станеш
ах спадніцы падол у ружовую кветачку ў вачах мітусіцца
вось ён супер-клей «Момант ісціны», вось ён, памацай
супер момант
пакрывіўся танцор — яго палачкай падпіраюць
што ж вы робіце, людзі, яму ж на працу зранку!
глядзіць бусел на ўсіх з вышыні й чытае думкі
запісвае ў нататнічак
у буслоў ёсць нататнічкі, вы хіба не ведалі
інакш навошта ж ім такія доўгія дзюбы?
«тут космасу няма» (с) дырэктар катка
сонца мяне з'ела і косткамі плюецца
comment ca va, котка, з'ядуць і цябе мышы
месяц побач ходзіць й ваду каламуціць
сонца, мяне з'елі! але ж я дыхаю…
пешчу свае мары, праполваю кактусы
гарбата плавае і расквітае ў кружцы
ў яе хапае божых прызначэнняў
асабліва прыемна, калі яго кружка празрыстая
…і я вярнуся дамоў
на стале альбо пад сталом,
але як мага хутчэй!..
мы, беларусы, зямлянічныя людзі
без пяти минут от сейчастья
как мало сейсмографов в наших сердцах
рушатся дома от душетрясений…
зіма цярпліва чакае
стаілася за тым вуглом
газ адлічвае свабоду ў іншы бок
па лабавым шкле коцяцца слёзы
хачу ўбачыць яе мастацтва
але мусіць усё гэта пастка
счапленне замірае ў грудзі ненадоўга і пстрыкае
у лабавое шкло цэляць самалёты
а цікава, што будзе далей —
пустэльня альбо шпакоўня
тормаз спыняе час па-свойму
аб лабавое шкло
разбіваюцца касманаўты